“Marijke, wil jij dit keer een blog over ‘samenwerken’ schrijven, gebaseerd op jouw praktijkervaringen als teamcoach, trainer en procesbegeleider?”
Uiteraard wil ik dat, maar oei, daar is en wordt al zoveel over gevonden en gedeeld vanuit de verschillende theorieën en (wetenschappelijke) modellen. Maar vooruit, ik ga mijn observaties proberen te duiden vanuit 4 verschillende invalshoeken: mijn kijken, mijn horen, mijn voelen en mijn denken. En misschien als toegift ook nog mijn doen…
Kijken
Door te kijken naar samenwerkende mensen, zie ik in eerste instantie vooral hun primaire gedragspatronen. Ik merk deze verschillende patronen op bij de individuele mensen functionerend binnen een groep of team, maar ook in de interacties als groep in het geheel. Ik zie hun ogen, hun mimiek, hun houding, hun gebaren, de hoeveelheid ruimte die ze voor zichzelf en elkaar innemen, soms hun mailwisselingen, …
Luisteren
Door te luisteren naar hen, hoor ik hun afzonderlijke verhaal, hun woordgebruik, zinsopbouw, intonatie, stemvolume en hoogte, hun snelheid van spreken en hun manier van ademhaling. Als ik luister naar de groep in het geheel hoor ik hun zenden en ontvangen van woorden, het gebruik maken van stiltes of van elkaars spreekruimte, hun vragen, antwoorden, snelheid van spreken, …
Voelen
Door te voelen, voel ik vooral waar de energie stroomt of stagneert, bij de individuele personen zelf, tussen de verschillende mensen en binnen de groep als geheel en soms ook tussen verschillende teams of organisaties,….
Denken
In mijn denken kies ik er heel bewust voor om deze waarnemingen zo zuiver mogelijk binnen te laten komen, nieuwsgierig en met een open mind. Vervolgens koppel ik in mijn denken deze waarnemingen aan de fase in het proces waarin ik samen met de betreffende personen of teams optrek, ieders (professionele) rol, de individuele en gezamenlijke belangen en de doelen op korte en lange termijn.
Uiteraard ben ik ook gewoon een mens en denk ik echt bijvoorbeeld weleens: ‘kan het niet wat liever mensen’, of ‘ik snap wel dat jullie moeite met elkaar hebben’. Maar of het nu mijn professionele ‘pet’ is of dat ik gewoon zo als mens in elkaar zit, het lukt me goed om ‘meervoudig betrokken’ te zijn. Juist omdat ik vind (en dus denk) dat samenwerken begint met oprechte aandacht.
Doen
En dan komt het doen, dit is voor mij altijd een antwoord op de vraag: Wat is het meest logisch om nu te doen, als brug tussen het verleden en de toekomst?
En dat is dus in elke situatie anders, daar kunnen mijn collega’s en ik je veel over vertellen. Communicatie en een gezamenlijke ‘kapstok’ (lees model/methode) spelen hierbij altijd een verbindende rol.
Maar de kern van een goede samenwerking start met aandacht: om (zelf)bewust te kijken, te luisteren, te voelen en te denken. En dat geldt dus wat mij betreft voor iedereen.
Marijke Scheenloop